دانش آموزان مدارس، کماکان قربانی خشم دبیران!

---

تنبیه هایی که به مرگ و نقص عضو دانش آموزان انجامیدند

ماجرای تنبیه بدنی دانش آموزان در محیط مدرسه مسئله ای است که سالهای سال از عمر آن می گذرد، اما از آنجایی که تا فاجعه ای بر سرمان نازل نشود مدیران دست از اهمال و بی توجهی بر نمی دارند، تا بروز فجایع سال ۸۹ و در ادامه آن سال ۹۰ و که به مرگ و نقص عضو چند دانش آموزان توسط اولیای مدرسه منتهی شد، هیچ کسی انطور که باید و شاید به مقابله به این نابهنجاری اخلاقی در مدارس نمی پرداخت. تراژدی از سال ۸۹ کلید خورد، صبح ۲۲ آبان ماه آن سال زمانی که سعید کوچک، خانه را به قصد رفتن به مدرسه ترک می کرد، حتی به ذهن پدر و مادرش هم نمی رسید که این آخرین باری است که پسرشان را می بینند. سعید به مدرسه رفت و زمانی که کیفش را برای یافتن کتابش جستجو می کرد، متوجه شد که کتاب را در جا گذاشته است، معلم بر سر کلاس آمد و از دانش آموزان خواست که کتاب هایشان را روی میز بگذارند، اما سعید کتابی به همراه نداشت. معلم با خشم به سمت میز سعید رفت و  پس از اینکه با جای خالی کتاب روبرو شد، با تمام قدرت دستهای بی رحمش، کتابی سنگینی که در دست داست داشت را بر سر سعید کوچک کوبید. سعید که توانایی ضربه مرگبار معلم را نداشت بر زمین افتاد و  پس از یک هفته کما، برای همیشه دنیایی را که در آن معلم ها با خشم بر سر دانش آموزان می کوبند، ترک کرد.

 سعید رفت تا نمادی برای تنبیه مرگبار دانش آموزان در مدارس باشد اما این پایان ماجرا نبود، هنوز یک ماه از مرگ سعید دانش آموز چابهاری نگذشته بود که آنیاز دانش اموز کلاس اول ابتدایی مدرسه روستای منصورخانی یاسوج به جرم اینکه توانسته بود تصویر دایره را با دستان کوچکش بر تخته سیاه بکشد، قربانی خشم افسار گسیخته آموزگار بی رحمش شد و با ضربه ای خط کش که به سمت چشم راستش نشانه گرفته شده بود تا ابد از نعمات بینایی محروم شد. اما انگار قرار نبود دفتر تنبیه های بدنی مرگبار دانش آموزان در مدارس بسته شود، ۳۱ فروردین ماه سال ۹۰، معلم قزوینی پس از اینکه متوجه شد دانش آموزش، تلفن همراه را با خود به مدرسه آورده است، به نحوی او را مورد ضرب و شتم قرا داد که دانش اموز بیچاره تا آخر عمر دچار نقص عضو شد.  ۲۶ شهریور ماه همان سال هم دانش آموزی از شهرستان لالی استان خوزستان به دلیل تاخیر در ورد به مدرسه مورد حمله معلم قرار گرفت و با اصابت ضربات کابل به کمر و گردنش برای همیشه فلج شد.

خودکشی دانش آموز از ترس اخراج از مدرسه

البته خشونت علیه دانش آموزان در مدارس علاوه بر ضرب و شتم از سوی معلمان، در سال ۹۱ قالب دیگری به خود گرفت و در نتیجه دانش آموز ۱۷ ساله همدانی به دلیل اینکه از سوی مسئولان مدرسه به اخرج تهدید شده بود و از ترس گفتن این مسئله به والدینش خودکشی کرد. ۲۳ مهرماه سال ۹۱ هم مصادف شد با تاخیر دانش آموز کرمانی در ورود به مدرسه به ضرب وشتم وی از سوی اولیا مدرسه و بیهوش شدنش انجامید!

تنبیه کننده ها، پیشمان نمی شود!

با توجه به همه تاکیدات موکدی که بارها و بارها از سوی مدیران و مسئولان آموزش و پرورش در خصوص ممنوعیت تنبیه بدنی و جسمانی داشن آموزان مطرح شده اما هنوز هم که هنوز است ریشه های تنبیه بدنی در مدارس کشور خشک نشده است و باز هم هستند دبیرانی که با ابزار خشونت به جان کودکان و نوجوانان مملکت می افتند.

 در همین راستا چندی پیش شبکه دوم سیمای جمهوری اسلامی ایران در اخبار ۲۰٫۳۰ گزارشی از تنبیه ‌بدنی در یکی از مدارس تهران پخش کرد که علامت تعجب های بسیاری را در ذهن مردم ایجاد کرد. جالب اینجا است که پس از پخش این گزارش ناظم مدرسه مذکور که مسئول تنبیه دانش‌آموزان را به عهده داشت، حتی ابراز ندامت هم نکرد و در نهایت از کار برکنار شد!

آیین نامه ای که نیاز به بازنگری دارد

با اینکه بر اساس ماده ۷۳ تا ۸۱، آیین‌نامه اجرایی مدارس و مصوبه ۶۵۲ در سال ۱۳۷۹ هرگونه تنبیه بدنی دانش آموزان ممنوع اعلام شده است اما انگار قرار نیست مدیران با بازنگری دیگری در این ایین نامه با شدت بیشتری با این پدیده نابهنجار در سالهای اخیر باعث مرگ و نقص عضو دانش آموزانی که با هدف تحصیل علم و دانش قدم در مدرسه گذاشته بودند، داشته باشند.

آموزش پرورشیها نظارت بیشتری بر ممانعت تنبیه بدنی در مدارس داشته باشند

با توجه به ادامه روند تنبیه بدنی دانش آموزان در مدارس این وظیفه مدیران آموزش و پرورش است که با نظارت بیش از پیش ریشه این نابهنجاری را از مدارس کشور قطع کنند تا آینده سازان کشور ما بتواند در محیطی ایمن از خشونت و ضرب و شتم تجربه به تحصیل علم و دانش بپردازند و ما دیگر با تراژدی هایی که تنبیه های بدنی در پی دارند، روبرو نشویم.